Barcelona Rock hostel is supposed to be a unique place. It is supposed to become a new symbol of Barcelona.  In search for inspiration we were trying to find something common for the city’s architectural marks such as Sagrada Familia, Torre Agbar or the nearby Museum of Modern Art. We found it in Montserrat – in a mountain range near Barcelona (the highest elevation in Catalonia, you can see it from Barcelona). The stone from that mountain range was used for the buildings of the old city.

The form of the building is a part of a mountain. The stone elevation introduces life to the building, which is covered with greenery and provides shelter to birds, and which becomes a natural feature of historic importance in the centre of the metropolis. In the hostel there are 50 rooms with a window, a swimming pool (jumping from the rock into the water), spa, gym, cinema, pub, shops and climbing walls for beginners. The outer elevation of the hotel forms climbing walls for more advanced climbers, who can spend the night there using special equipment.  We hope the hostel will become a symbol of the city as Ayers Rock is for Australia.

The elevation is made of stone blocks (stone slabs 4 meters high) mounted on stilts of reinforced concrete. These blocks are mounted in some distance from one another to ensure the air penetrates into the building. The advantage of using stone in this climate is that it radiates heat at night and cools the air during the day.

The main source of inspiration for this project was the press article “Bombay sells its legendary slums”. The author drew my attention to the problem of slums in contemporary big cities. He vividly drew the contrast between gleaming steel-and-glass facades of modern office and apartment blocks and the neighbouring slums. In his article he presented the situation in the biggest slum of Asia – Dharavi. This district, which is over a hundred years old and it is located in the centre of Bombay, had been put up for sale by the city authorities. For 2.3 billion dollars the purchaser will acquire not only the grounds in an attractive location (it is only 10 minutes from the centre of the metropolis to the financial centre of the city and the famous Bollywood), but also almost a million people living there at present. According to the law the investor will have to provide each family with living quarters of 20.9 sq.m. with an independent water supply and a sewage facilities. However, the problem is that the law obliges the investor to provide housing only to the people registered in the slums. There are only 300 thousand such people while in fact the number of those working and living in Dharavi exceeds 1 million.

Dharavi is a unique place. It is the only slum in the world which generates profits and provides work for its residents. There are between a few and a few dozen thousand small factories and craftsman’s workshops here, formally established or not. They supply the whole Bombay with the most necessary products. Yearly it produces goods worth 500 million dollars. The people who live here earn 300 rupees (6 euro) a month, but there are also such whose monthly salaries exceed 300 thousand rupees (over 6 thousand euro). In his documentary “Slamming it”, Kevin McCloud, a British art historian and the designer of the well-known program about architecture “Grand Design”, is taken on a guided tour of Dharavi by a millionaire Shaikh Mobina who has lived and worked in Bombay slums since his birth.

People who live there are happy, they create a community. Obviously they want changes, changes for the better, they expect the city authorities to help in building a water supply and sewage system, but they do not want to move from the slums to high-rise buildings with the classic flat arrangement which the city and the potential investor offer them. The substitute accommodation offered by the local authorities do not meet the needs of this unusual community. The majority will receive much smaller flats than their present houses in Dharavi. These flats will not allow them to run craftsman’s workshops and other businesses. The buildings proposed draw on western models of housing construction which utterly ignore the cultural roots and social needs of those people. In my opinion this is not a good idea. Thoughtless copying of western patterns is not always successful, even if the concept has been proposed by one of the most eminent architects of the 20^th century. This is illustrated by the capital of the Indian state Panjabi – Chadigarh. Le Corbusier’s experiment, though very accurate in terms of urban planning, proved to be thoroughly unadapted to the living conditions of the community living there. He completely disregarded certain habits, the lifestyle, the need for individualism of those people. Within a few years white modern shapes have been painted by the people vivid colours and the fountains designed by Corbusier as elements enhancing axles are used as public laundries today.

Trying to find a solution for the dwellers of Dharavi I had to adopt a totally different attitude of this society toward space and privacy. It was important to me to create a structure, a construction cheap to erect, in which those people could settle. Such which will not make them feel uncomfortable, whose functions they will be able to shape and modify freely. The families themselves are to decide on the number of rooms, how they will be arranged and the materials used. They are to be architects as they will shape their space, draw its boundaries and adapt it to their needs, to their lives. New residence will not weaken strong interpersonal bonds in this community. Also it was important for me to preserve those places which centers of social life such as a laundry, a well, toilets, marketplaces, temples, or simply streets.

Another problem was the uniquely attractive location of the city. On the one hand the thriving metropolis cannot afford to maintain a council housing district in the city centre. On the other hand, if the people move out, the city centre will be deprived of cheap workforce. The new location had to guarantee that they will be able to continue their business activities. Due to the fact that most of the craftsman’s shops is to a greater of lesser extent connected with recycling (employment for almost 300 thousand residents which generates profits of about 72 million dollars a year), I decided to locate the building I proposed near the dump Derona. It is from this dump, 7.5 km from Dharavi, that thousands of the residents bring to the slums about 6 thousand tons of garbage every day. Materials recycled in Dharavi include almost all the glass, aluminum, paper, plastic, paints, cans, cables, electric garbage or soap from nearby hotels. Dharavi segregates and recycles 80% of the plastic garbage in Bombay. By comparison, in Great Britain only about 20% of plastic garbage is allowed to be recycled.

The solid of the building.

Dimensions of the building (outline in projection) are the outcome of the analysis of the buildings that surround the dump. The planning and development of the region is based on the 70 x 70m planning grid. The east part of Dharavi has a similar grid. So I decided for the dimensions of the building to be multiplications of the quarter 70 x 210 (one unit by three units) plus the streets surrounding those quarters, which gives in total 84×220.5. The height of the building corresponds to that of the highest block of houses in that area, that is 50 m. Next the solid of the building was divided with two corridors into two parts: the residential one to the south and a recycling part to the north. The corridors provide air circulation and thus protect the residential part from foul smell coming from the recycling part. The whole solid of the building was lifted in order to create an open ground floor. The last element is the addition of a double steel net elevation from the north, which prevents the garbage drifting from the dump.

The designed facility is a structure without a designed function. The function of this building is to depend on the people who will decide to live there. The building is divided into 7 x 3.5 m units like the multi-storey car park. There are 5820 units that were marked off and their residents will independently decide on the materials to be used and arrange the functions themselves. There is a possibility to take over two-storey units.

The only element of the building that was suggested by its function is the recycling part located in the part of the building facing the dump (separated from the residential part with a corridor). The ground floor is open not developed and serves mainly to supply garbage from the dump to the recycling part and export goods produced by the residents. The basement floor is technical; this is a place where biogas is produced from waste and excrements, which can become another lucrative source of income for the community.

Communication takes place around the perimeter of the building, that is on the streets. They are 7 m wide due to the fact that in this society the streets fulfill not only a transport function, but also they are a place of social meetings and trade. Between the residential units there are also streets which are 1.5 m wide. In my design I did not decide to use any modern technologies such as lifts, because this community has no habit of taking care of common good and if they broke down, they would not be repaired.

Dom zaprojektowany dla czteroosobowej rodziny ( dwa plus dwa). Dla osób, które cenią sobie swoją prywatność i intymność. Marzą o domu na wsi, który harmonijnie współgrałby z otoczeniem, ale byłby również nowoczesny i niepowtarzalny. Dom zaprojektowany na działce o powierzchni 2 tys metrów kwadratowych, która sąsiaduje od strony północnej i wschodniej ze starym sadem.Budynek miał wpisać się w krajobraz polskiej wsi, nawiązując do zabudowy powstałej po wojnie. Jego formę tworzą dwie bryły przylegające do siebie, które następnie zostały przesunięte względem siebie o dwa metry. Uzyskano przez to bryłę z atrium o oryginalnym kształcie litery „Z”.Dom jednokondygnacyjny posiadający trzy sypialnie z łazienkami, gabinet, salon, kuchnie ze spiżarnią i garaż  na dwa samochody. Część prywatna od części publicznej oddzielona jest korytarzem. W centralnej części domu znajduje się atrium o powierzchni 55 metrów kwadratowych, składające się z dwóch części: przeznaczonej dla dzieci i gościnnej. Na północnej ścianie atrium znajduje się 12 metrowy komin zbudowany z czerwonej cegły rozbiórkowej, na którym znajduje się pewnego rodzaju gniazdo, które pełni role domku na drzewie dla dzieci. Dostęp do niego znajduje się tylko z atrium i z jednego z pokojów.Wnętrze domu dzięki licznym przeszkleniom sprawia wrażenie otwartego na otoczenie. Daje to odczucie dużej przestrzeni pomimo niewielkiego metrażu poszczególnych pomieszczeń. Dominuje naturalne drewno i kolor biały. Wyjątkowości wnętrzu nadaje zastosowanie elementów charakterystycznych dla starych domów wiejskich takich jak ikony czy bogato zdobione kafle z pieca wykorzystane do budowy kuchennej wyspy.

Budynek Teatru Wielkiego z uwagi na  wyraz architektoniczny  oraz pełnioną rolę w założeniach urbanistycznych miasta zostaje skonfrontowany z formą pierwotną – piramidą. Kształt pawilonu wynika z konsekwentnej analizy budynku Teatru Wielkiego.  Charakter oraz funkcja ciągu przestrzeni wewnątrz (wejście – widownia – scena)  odzwierciedla się w układzie brył z których składa się forma budynku. Pawilon powtarza ten układ nadając mu dodatkowe znaczenie. Ustawienie wertykalne elementów pozwala na wprowadzenie możliwości modyfikacji, płynnego przejścia pomiędzy przestrzeniami, które w budynku Teatru podlegają nienaruszalnej hierarchii. Zaburzenie kolejności powoduje, że widz zostaje bezpośrednio wprowadzony na scenę aby następnie znaleźć się w centrum utożsamiającym strefę wejściową. Zabieg ten powoduje przewartościowanie znaczenia Teatru, jego otwarcia na życie codzienne. To nie aktorzy ale widzowie stają się przedmiotami przedstawienia. Widz nie musi przechodzić długiej inicjacji aby znaleźć się przed obliczem Sztuki, to Sztuka wychodzi mu naprzeciw. Symbolizujące poszczególne przestrzenie Teatru kształty, zawieszone na aluminiowych kratownicach, stają się elastyczną scenografią dla dziejących się w Pawilonie wydarzeń. Otwierają przestrzeń na nowe aktywności zarazem wciąż odnosząc się do pierwowzoru. Widz przeżywa serię wydarzeń. Gromadzi się wokół najmniejszego prostopadłościanu (strefa wejścia) aby następnie usiąść na widowni gdy wokół niego opada kurtyna (walec). Aktorzy gromadzą się w strefie zewnętrznej pomiędzy walcem a największym z prostopadłościanem. Po podniesieniu kurtyny widz zostaje otoczony przez aktorów. Rozpoczyna się spektakl.

Punktem wyjścia dla stworzenia koncepcji architektonicznej modelowej gminnej biblioteki  publicznej były badania przeprowadzone w 2010 roku przez Pracownie Badań Czytelnictwa Biblioteki Narodowej i TNS OBOP. Według nich aż 56% Polaków nie przeczytało w ciągu roku żadnej książki. Zaczęliśmy się więc zastanawiać jak przy tak niskim poziomie czytelnictwa zainteresować mieszkańców i władze gminy (które będę finansować projekt) ideą modelowych bibliotek publicznych.  W ankietach przeprowadzanych wśród mieszkańców gmin, które wykorzystywane są do opracowywania długofalowych strategii rozwojowych, bardzo rzadko mieszkańcy zgłaszają potrzebę wybudowania biblioteki, na ich „liście marzeń” dominują budynki socjalne, przedszkola, duże sklepy samoobsługowe czy obiekty rekreacyjne takie jak hale sportowe czy basen. Dlatego w swojej koncepcji łączymy te „pożądane” przez mieszkańców obiekty z biblioteką, która zawsze jest podstawą, do której nadbudowywane są inne funkcje (przykłady możliwych funkcji połączonych z biblioteką przedstawia diagram na planszy 1). Dzięki temu zabiegowi biblioteki staną się bliższe i bardziej atrakcyjne dla większej grupy odbiorców. Bo dziś biblioteka powinna być  z jednej strony „skarbnicą myśli” źródłem wiedzy i informacji w postaci książek, czasopism oraz nośników multimedialnych z drugiej miejscem edukacji, spotkań, relaksu a nawet zabawy. Miejscem integracji lokalnych społeczności.

Projekt biblioteki umiejscowiony został w  Mosinie, mieście w powiecie poznańskim oddalonym od Poznania o 22 kilometry. Mosina dzięki niewielkiej odległości od wielkopolskiej metropolii od kilku lat dynamicznie się rozwija, zwłaszcza dzięki ogromnym inwestycją deweloperskim. Początkowo miasto niechętnie odniosło się do propozycji projektu biblioteki, ponieważ w budynku Mosińskiego Ośrodka Kultury przy ulicy Dworcowej działa od ponad 60 lat biblioteka miejska. Władze wyraziły jednak zainteresowanie projektem połączenia jej z innymi potrzebnymi w gminie budynkami (nowym urzędem miejskim lub basenem). Wskazały na projekt dwie działki znajdujące się na ulicy Strzeleckiej. Działki na tej ulicy idealnie wpisują się w ideę projektu, jest to tak zwana ulica wylotowa znajdująca się praktycznie na granicy Mosiny i wsi Krosinek, wokół której (ulicy) do 2016 roku według władz miasta i zaangażowanych deweloperów mają powstać (już powstają) osiedla domów jednorodzinnych i szeregowych, zamieszkanych przez ponad 3,5 tysiąca mieszkańców. Miasto jednak mimo napływu tak wielu nowych mieszkańców nie ma w planach stworzenia w tych okolicach żadnych obiektów użyteczności publicznej, zapewne więc jak to jest zazwyczaj  jedynymi budynkami spajającymi tą nową społeczność będą prywatne sklepy samoobsługowe typu Lidl czy Biedronka. Umieszczenie w tej przestrzeni małej  biblioteki publicznej połączonej z atrakcyjną funkcją taką jak np. basen nie tylko pozwoliłoby na integracje (zajęcia i atrakcje dla wszystkich grup wiekowych patrz diagram) tej nowej społeczności (zjawisko typowe dla małych miast tzw. sypialni większych ośrodków miejskich) ale także zainteresowałoby książkami nowe grupy społeczne. Ze wglądu na bliskość położonej na ulicy Krasickiego nowo wybudowanej Szkoły Podstawowej, a także sugestie dotyczące potrzeb władz miasta autorzy zdecydowali się przedstawić szerzej projekt połączenia biblioteki z basenem.

We wszystkich możliwych konfiguracjach biblioteka stanowi podstawę do której nadbudowywana zostaje dodatkowa funkcja. To przeszklony parterowy budynek otwarty na otoczenie i naturę. Nadbudowa z kolei wyróżniać ma go wyrazistym kolorem i formą, dzięki czemu ma to być budynek powszechnie rozpoznawalny w mieście ma stanowić dominantę kolorystyczną w otaczającym krajobrazie. W przypadku projektu biblioteki w Mosinie budynek wyróżnia mocno niebieska barwa i futurystyczna forma nawiązująca do kształtu kombajnu.

Dzięki zastosowaniu konstrukcji słupowej i posadzki technicznej występuje duża dowolność w kreowaniu wnętrza, funkcje umieszczone zostały w zamkniętych pomieszczeniach – kapsułach, które mogą być w taki sposób rozłożone w budynku by podkreślić osie widokowe. Kapsuły funkcjonalne wykonane zostały ze sklejki, dzięki czemu możliwa jest co jakiś czas tania Re-aranżacja wnętrza biblioteki, ich kształt i forma natomiast może nawiązywać do charakteru danego regionu, otaczających budynków czy krajobrazu. Wnętrzne ma przed wszystkim podkreślać otwartość i przyjazność tej instytucji dlatego dominują w nim jasne barwy i drewno. W przestrzeniach między kapsułami znajdują się drewniane siedziska (pieńki) i miękkie kolorowe puffy, które mogą być dowolnie przemieszczane przez użytkowników. W bibliotece zaprojektowanej w Mosinie kapsuły w których zamknięte są funkcje mają kształt rozszerzających się ku górze cylindrów. By doświetlić pomieszczenie administracyjne i sale konferencyjną na ich sufitach umieszono świetliki, ukazujące dno znajdującego się na wyższym piętrze basenu. Ponadto cała jedna kapsuła-cylinder jest pewnego rodzaju „akwarium”, które ukazuje skaczących do wody z trampoliny i zjeżdżalni.

IDEA
Projektowany przez nas budynek mieszkalny ma stać się alternatywą dla taśmowej produkcji mieszkań- o mocno ujednoliconej estetyce i często jakościowo niezadawalających swoich odbiorców. Budynek ma odpowiadać na potrzeby nowoczesnych mieszkańców Kielc, ułatwiać budowanie więzi społecznych, sprostać normom budownictwa ekologicznego i koresponować z sąsiadującym Geoparkiem, który jest jedną z najnowszych architektonicznych wizytówek miasta.

ZAŁOŻENIA URBANISTYCZNE
Zgodnie z projektem Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego teren ten został przeznaczony na zabudowę usługowo-mieszkaniową. Dokument wskazywał także na możliwość umieszczenia na danej działce dominanty wysokościowej. Jednak ze względu na to że działka od strony wschodniej sąsiaduje z budynkami jednorodzinnymi (zabudowa wolnostojąca i szeregowa) o maksymalnej wysokości do trzech kondygnacji, od strony zachodniej natomiast z niskimi zabudowaniami przemysłowymi o wysokości maksymalnej do 2 kondygnacji, a Miejscowy Plan Zagospodarowania Przestrzennego wskazuje także że na terenach położonych na północ w przyszłości powstaną budynki niskiej zabudowy autorzy koncepcji nie zdecydowali się na umieszczenie nie działce dominanty wysokościowej. Budynek ze względu na swój charaktertystyczny kształt i zastosowany materiał elewacyjny stanie się łatwo rozpoznawalny.

Miejscowy Plan Zagospodarowania Przestrzennego wskazuje także na potrzebę stworzenia na działce placu miejskiego łączącego przestrzeń między Rondem Czwartaków a ulicą Andersa. W wyniku interpretacji tego zapisu powstało
wycięcie w budynku, które tworzy zadaszony plac, z którego odbiorcy mogą korzystać z lokali usługowych znajdujących się na dwóch pierwszych piętrach budynku.

Zaprojektowany budynek mieszkalny ma 127 metrów długości i 6 pięter ( jedno podziemne; 2;usługowe;3 piętra mieszkalne).

ELEWACJA
Podział budynku na część mieszkalną i usługową podkreślono poprzez użycie koloru. Elewacja części mieszkalnej wykonana została z blachy cięto-ciągnionej w kolorze srebrnym. W części usługowej zaprojektowano elewację kurtynową szklaną z monochromatycznymi sitodrukami.

MIESZKANIA
W budynku zaprojektowano 64 mieszkania o zróżnicowanym metrażu ( najmniejsze- 22 m2, największe-150 m2). Mieszkania ( z wyłączeniem część mieszkań z najmniejszym metrażem) posiadają tarasy widokowe. Łączna powierzchnia tarasów w budynku wynosi ponad 550m2 – co daje powierzchnię około 10 m2 na mieszkanie. Tarasy obudowane ( podłogi, ściany) są szarą deskom kompozytową. Zamiast klasycznych balustrad zaprojektowano donice, w których dzięki pochylonej elewacji może rosnąć wyższa roślinność. Tarasy można zasunąć przez okinnice z poliwęglanu, dzieki temu mieszkańcy budynku w miesiącach zimowych mogą wykorzystywać swój taras jako ogród zimowy. Zielony dach jest przestrzenią rekreacyjną dostepną tylko dla mieszkańców budynku. Komunikacja pozioma jest doświetlona światłem dziennym, które wpada do budynku poprzez patia znajdujące się w mieszkaniach na ostatnim piętrze.